رها آزاد
کوچه ها را بلد شدم،
رنگ های چراغ قرمز را،
خیابان ها را،
و دیگر در هیچ کوچه و خیابانی گم نخواهم شد،
اما هنوز در تو گم می شوم گاهی...
و گم می کنم خانه ای را که عشق در تو برایم ساخت...
هنوز در کنار تو گم می شوم... تو را بلد نشده ام بعد از این همه سال...
پ.ن.
چند روز پیش تو یکی از فیدا نظر سنجی گذاشته بودن ببینن کی دوست داره بمیره کی دوست نداره...من اصلا جواب ندادم اما اون لحظه زندگی تو ذهنم بپر بپر می کرد...حالا میخوام اون فید و پیدا کنم بشم جزو اون 30 درصدی که مرگ رو انتخاب کرده بودن...زندگی انقدر لجنه که حتی به شادیاشم نمیشه اعتماد کرد اما مرگ یک رنگه... از اول باهات سنگاشو واکنده که همه چی رو ازت میگیره و تضمینی نمیده که به بهتر از اون برسی یا بدترش...ولی زندگی عوضی چی؟همش وعده های قشنگ و رنگ به رنگ میده اما وقتی میری نزدیک یهو میگه پفففف!!!!! میره هوا...
خواننده ی مورد علاقه مثل زندگیه...یه روز با هزار وعده دلمو خوش می کنه و بعد ...یعنی زندگی روی خوششم برای من سگیه؟؟؟تو مرامش...من مرگم رو با هیچ خوشحالی زودگذری عوض نمی کنم...
نگاهی شیشه ای دارم ، به سنگ مردمک هایش
الفبای دلش معنای «نشکن»! را نمی فهمد......
