*این یادداشت مال وبلاگ از دست رفته‏ی دریچه‏های ویران بود...چقدر بده آدم خاطرات گذشته‏رو در گذشته‏ها پیدا کنه...و توی هزارتوی خودساخته گرفتار بشه...هزارتویی که به بیرون راهی نداره...
                                                                              *********************************

حرف بزن هلیای من؛

عاشق دلخسته ی تو هرگز به شهری که دوست می داشت باز نگشت، هرگز از پای پنجره ات نگذشت؛ هرگز ترا صدا نکرد به نام کوچک خویش...و تو اکنون چه داری که به سالها انتظار بگویی؟
هلیای من  تو که از همان ابتدا خواب تلخ این پایان را می دیدی،  تو که می دانستی دود و مه و رطوبت و باران میهمانان همیشگی چشم و دلت خواهند بود....هلیا گمان باطل تو این بو که روزی دوستی را بیرون از دلت فراهم آوری عشق را  اما هلیای من تو دوستی جز من نداشتی ؛ هلیا اندوه تو مرا هم اندوهگین می کند وقتی می بینمت که خسته از تجربه ی تلخ هزاران مرداب جانی و راهی برای رسیدن به آن رود بزرگ در تن نداری و به سایه ها هم اعتماد نتوانی...