اون روزا که ساعتها می‌تونستم باهات حرف بزنم قدر نمی‌دونستم...هی هرلحظه دلتنگت می‌شدم و نه انگار که باهات حرف زده‌م...اما الان که چندروز یکبار فقط چند دقیقه اونم با کلی تعهد کتبی باهام حرف می‌زنی انگار دوپینگ کرده باشم، تا چند روز آرومم...کاش انرژی اونهمه روزای متوالی که با مهربونی صدام می‌کردی و جوابمو میدادی رو واسه این زمستون سرد تنهایی و بی‌خبری ذخیره می‌کردم...کاش زودتر این زمستون لعنتی بگذره...من بهارمونو می‌خوام...منتظر بهار می‌مونم...لطفا زودتر بهار شو...