وقتی رفتم نه که بارون نگرفت،
هوا صاف و خیلی ام آفتابی بووووووووووووووووووووووووووووووووووود
حالا حکایت منه.دو روز دیگه راهی ام اونوقت _{خواننده ی مورد علاقه} داره بشکن می زنه و کم مونده پشتک وارو بزنه جلو همه...یا خیلی خوشحاله از رفتنم یا واقعا غمگین...حسم میگه از شدت ناراحتی اینکارا رو میکنه تا با غصه دار کردن من اون حس نابرابری رو از بین ببره...چقدر این بچه عدالت مداره... چقدر منصفه...

ته نوشت
همیشه وقتی چیزی تو ذهنم شروع به ویر ویر میکنه تصمیم میگیرم بیام بنویسم اما متاسفانه هربار انقدردیر میجمبم که کار به نوشتن پرت و پلا میکشه به این امید که یادم بیاد چی میخواستم بنویسم... و تا لحظه ی ارسال و حتی بعد از اونهم یادم نمیاد چی بوده که انقدر مشتاق نوشتنش بودم...میدونم که به تمام اون حسای هدر رفته بدهکارم...چون هیچوقت به موقع دستشونو نگرفتم و گذاشتم تا در اعماق سیاه فراموشیام گم بشن...و تا ابد منو دلتنگ کنن...