دوست­مان که نمی­ دارند
دریچه­ های ویرانیم

شاید تَرَکی گنگ بر دریچه­ ی متروکیم
یا باز همان چراغ خاموشیم
در آینه ­ای کهنه می ­تابیم
به خیابان بی­ انتها و خاکستری عصر می ­نگریم
بی تَجَسُد آشنای هوایی
که هوایی‌مان کند.

دوست­مان که نمی­ دارند
آینه ­های ویرانیم".