وقتی نمی توانی زیر باران خیس شوی// آوازی بخوانی// که برگ ها نریزند// قدمی برداری// که ابرها نترسند// وقتی هیچکس از هیچکس نمی پرسد// چه اتفاقی برای تو افتاده است// تبدیل به باد شده ای./

اتوبوس ساعت 2 از روبروی یک دبیرستان رد میشه و مصادفه باتعطیلی دبیرستان...یاد روزای احمقانه‏ی اون سنی بودنم می‏افتم و تمام ارزوهای ناروایی که برباد رفتند در گذر 15 سال و حالا دیدن احمقهایی در سن اونروزهای من تاسفم رو برای تمام زندگان مرده ای که خودشون نمی‏دونند مرده‏ن بیش از اون می‏کنه که برای خود مدفون نشده‏م دارم...
کاش می‏شد از زندگی هم یک  restor pointگرفت  اونوقت من تمام برنامه‏های نصب شده‏ی این 4 سال اخیر رو رها می‏کردم و به نقطه‏ای در مرداد 84 برمی‏گشتم و همه ی این افتضاح رو درست می کردم و یکبار برای همیشه روی حرفم می ایستادم و خودم می‏شدم مسوول تمام دربدریهام...اینجوری خیلی بهتر بود و منم خنک می‏شد دلم که خودم کردم که لعنت بر خودم باد...ولی حیف هیچ راهی برای برگشتن نیست...
کفش برگشت به پامون کوچیکه...هیچ restor point از این کثافت موجود نیست...حالم بده ...خیلی بد...