بیاد سالِ دور ِ دور ِدور ِ81
________________________

وقتی گرفت نم نم باران دلم گرفت
پشت دریچه های پریشان دلم گرفت 
می خواستم بیاد تو بگریزم از اتاق
از رفتن به  گوشه‏ی ایوان دلم گرفت
در فکرکوچه بودم و بیرون زدم ولی
از ازدحام گنگ خیابان دلم گرفت
چون عابری که گم شده در رد پای خویش
در سایه‏ی ردیف درختان دلم گرفت
گفتم نگاه کن به شب خیس آسمان
چون بغض ابرهای زمستان دلم گرفت
با تو که بودم از توی تنها دلم شکست
بی تو ولی از اینهمه انسان دلم گرفت
چون چتر خیس سقف دلم چکه می‏کند
بر گرد از این همیشه‏ی باران دلم گرفت
                                                                                
                                                                                      حمیدرضا وطنخواه

امروز صبح موقع پیاده روی روی آسفالت خسته‏و کثیف خیابون یه پروانه‏ی مرده دیدم. برش داشتم گذاشتمش رو علفای میون جدول کنار پیاده رو ...با خودم گفتم حیف از زیباییش حیف از اونهمه رنگ ...حیف...اما راستی اگه من بمیرم کسی افسوس می خوره کسی جمله ای شبیه حیف توی دلش ممکنه ...  نه می‏دونم که ممکن نیست ممکن نیست...حیف اکسیژن...حیف ..