خدایا،
از تو خردمندی می‌خواهم
تا همسرم را درک کنم،
عشق می‌خواهم
تا او را ببخشم،
و بردباری می‌خواهم
تا شرایطش را بپذیرم،
زیرا اگر از تو قدرت بخواهم،
او را آنقدر می‌زنم
                          تا بمیرد...

چقدر صدا؟...و هیچکدام ماندنی نیستند.
صدای تق و تق مدام چکش کارگری بر آهنها ی جان سخت؛صدای خش‏خش پای رهگذران...
صدای پچ‏پچ و گفتگو و بگو مگوی مردم منتظر در ایستگاه؛و راه...صدای دعای بعد از اذانِ رادیویی در همین نزدیکی...
صدای نخراشیده‏ و قاطع موتورها...
جیغ بلند ترمز اتوبوسها و ماشینها...
همه را می‏شنوم اما نمی‏توانم صدای بال زدن پروانه‏ی سفیدی که برهوت آسفالت داغ خیابان را پی چیزی؛شاید نفس عطر آگین گلی،سبزه‏ای ،علفی در می نوردد بشنوم.
نمی توانم صدای پلک زدنهای خاموش کودکی که در کنارم نشسته و فرهادوار به دویدنهای قلم بر کاغذ و حرکت دست من نگاه می‏کند بشنوم.صدای تپشهای تند قلب پیرمردی که روی نیمکت آنطرفی نشسته و خستگی از وجودفرسوده‏اش می‏تراود...
صدای وزوز زنبوری که انگار سالهاست کسی را عاشقانه نبوسیده‏ست...
و هزاران هزار صدای طبیعی و انسانی دیگر را نمی‏شنوم...فقط صداهای ناهنجار و خشک و خشن ترقی و پیشرفت . صنعت گوش هوشم را پر کرده‏است؛ همین اندوه و افسوسم را هزار برابر می‏کند...چه انسان ناتوانی شده‏ام...برای خودم،برای خود ساده‏ی‏هماهنگ با زندگی‏ام دلم تنگ شده‏است...