تی اس الیوت گفته:
فروردین ستمگرترین ماههاست /
یاسها را از خاک مرده می رویاند /                              
خاطره و آرزو را در هم می آمیزد / 
ریشه های مرده را با باران بهار به جنبش می آورد  

April is the cruellest  month,
breeding lilacs out of the dead land,
mixing memory and desire,
stirring dull roots with spring rain.

وقتی‌تورفتی،برگهاوشکوفه‌ها هم رفتند.ومن‌تنها توانستم،به‌نقطه‌ای‌خیره شوم،و اندوهم‌را به شکل‌کلمات‌کوچک‌درآورم.

نمی‌توانستم‌به عشق‌التماس‌کنم؛یا‌آرزوکنم‌که اندوهی‌تلخ‌مرا‌در خود‌غرق کند.همان‌اندوهی‌که‌ریسمانهای‌مرا مثل‌قایق شکسته‌ای‌ازهم جدامی‌کند.

تنهاقلم‌خسته‌ی‌‌من‌بود‌که اندوه‌مرا‌به‌روی‌کاغذ‌می‌ریخت‌در‌حالی‌که آهسته‌آهسته‌قلبم‌رامی‌خورد...

درتغییر‌وتبدیل‌سالها، لطف‌ومرحمتی نیست.ونه‌هیچ‌زیبایی‌دراین‌جهان‌برای‌من! پس‌به کلمات‌کوچک‌ بدل‌می‌شوم؛تا تو‌ عزیزم‌ مرا‌ تلفظ‌کنی،وگاه‌گاه بخوانی.این‌تنها‌کاری است‌که‌ازدست‌من‌برمی‌آید.

بی نام می آییم و بی نام می رویم.
برای او که همه چیز و همه کس است نام من بی نام است، نام من مخلوق است. نام تو  نیز...همچون هزاران هزار دیگر.
او مرا و تو را به نشانی دیگر باز می شناسد نه به نام... وقتی که روح ما در ابهام و ناشناس باقی می ماند برای خودمان و برای همدیگر... پس چه اهمیت دارد که در فاصله ی مرگ و تولد به چه نام خوانده شویم؟

ما که روزی تمام نامها را رها می کنیم، نامهایی که دوستان به آن میشناسندمان.نامهایی که دشمنان...

نامها نقابهایی هستند که برای پنهان کردن حقیقت درونمان به ما می دهند. از همان بدو تولد اولین نقاب بر صورت روح ما گذاشته می شود و هرچه بزرگتر میشویم نقابهای بیشتری جمع می کنیم: بعضی را به ما می بخشند بعضی را به مشقت و خواری می خریم ...
و فکر کن که چه تنها می ماند آنکسی که از پذیرفتن نقابها سر باز میزند، کسی که مصرانه میخواهد روحش را عریان کند و بگوید که پروای هیچ نامیش نیست که همه روح است...روح ناب...و از نقابها بیزار است...اما نمی تواند، نمی گذارند...

تو شاید ندانی ولی من که کوشیده ام نقابها را پس بزنم و روح را عریان و بی نقاب ببینم ،و شولای عریانی بر قامت روح بپوشانم...و در انتظارم که این را نیز روزی از تن روح بی تاب خویش به در آورم می دانم و می بینم که چه دردیست وقتی که بی نقابی روحت را از پشت نقابها می نگرند و ترا با همان نقاب می نامند که خود بر چهره دارند...چیزی شبیه قصه ی برف و کبک و ندیدن...

آروم توی صندلی اتوبوس فرو رفته م و توی خودم...که کمر صندلی شروع می کنه از پشت فرو بره توی کمرم...قبل از اینکه تصمیم بگیرم چیزی بگم یا نه:

_ الو !؟سلام مامان؛من توی اتوبوسم...

_ ...؟

_ من که گفتم تا غروب کلاس دارم...

_ ؟

_ نه!!!توی ماشینم. جایٍ...
ادامه مطلب...

*این یادداشت مال وبلاگ از دست رفته‏ی دریچه‏های ویران بود...چقدر بده آدم خاطرات گذشته‏رو در گذشته‏ها پیدا کنه...و توی هزارتوی خودساخته گرفتار بشه...هزارتویی که به بیرون راهی نداره...
                                                                              *********************************

حرف بزن هلیای من؛

عاشق دلخسته ی تو هرگز به شهری که دوست می داشت باز نگشت، هرگز از پای پنجره ات نگذشت؛ هرگز ترا صدا نکرد به نام کوچک خویش...و تو اکنون چه داری که به سالها انتظار بگویی؟
هلیای من  تو که از همان ابتدا خواب تلخ این پایان را می دیدی،  تو که می دانستی دود و مه و رطوبت و باران میهمانان همیشگی چشم و دلت خواهند بود....هلیا گمان باطل تو این بو که روزی دوستی را بیرون از دلت فراهم آوری عشق را  اما هلیای من تو دوستی جز من نداشتی ؛ هلیا اندوه تو مرا هم اندوهگین می کند وقتی می بینمت که خسته از تجربه ی تلخ هزاران مرداب جانی و راهی برای رسیدن به آن رود بزرگ در تن نداری و به سایه ها هم اعتماد نتوانی...

شبا ساعت 12 که می‏شه سه تا نخاله میان اون گوشه‏ی حیاط زیر درخت سیب آفت زده‏ی بینوا می‏ایستن به حرافی و سیگار دود کردن.
دیوارای حیاط خلوت بلنده و هوا راکد؛ دود می‏پیچه و درست از پنجره‏ی به ناچاری گشوده‏ی اتاق گرم و خفه و خاموش من میاد تو...درست همون چیزی که ازش بیزارم...
باید یه بلایی سر اون سه کله‏پوک بیارم...یه بلایی که دیگه دست ازین مراسم مرگ با کارت دعوت وپست سفارشیشون بردارن.
یه جریمه‏ی نقدی برای هر عدد سیگار لعنتی که بعد از 12 نیمه‏شب توی حیاط دود بشه...فکر کنم رگ اصفهانیشون بکشونتشون توی کوچه واسه سیگار آخر شب...آدم که نمی‏شن...لااقل من از شر دودشون خلاص می‏شم ... 

وقتی نیمه‏ی شب ساعت 12 بعد از حدود 9 ساعت وقت کشی و هدر دادن عمر روبروی این جعبه‏ی لعنتی  به اتاق کوچیک و تاریکم برمی‏گردم اتاقی که به اندازه‏ی خودم تنها و خالی و خاموشه...تازه یادم می‏افته که من هیچ دلیلی برای بودن _حتی_ندارم.می‏شد نباشم...می‏شد...این جمله‏ایه که بارها و بارها برای خودم تکرار کردم و هنوز به گوشم عجیب و تلخ میاد...
وقتی که بعد از 31 سال دیگه نه آرزویی دارم نه امیدی نه نقشه‏ی بلاهت آمیزی برای فرداها...برای بودن چه دلیل موجهی باید بتراشم؟چطور خودم رو راضی به ادامه‏ی این زندگی‏بی معنی بکنم؟

خداااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااای من ،عشق من، عزیز من، هدفت از آفرینش من چی بود؟ چی بود؟چی‏بود؟نکنه پروژه بی که به من فکر کنی متوقف شده باشه؟ نکنه من از دموی یه بازی غیر قابل اجرا یا بی‏طرفدار افتادم بیرون؟؟؟؟ چرا به هر دری می‏زنم می‏بندیش؟؟؟چرا هیچ دری رو به روم باز نمی‏کنی؟مگه نمی‏گن اگر از حکمت دری رو ببندی از سر رحمت یه در دیگه‏رو باز می‏کنی چرا واسه من هم از حکمت و هم از رحمت درا رو می‏بندی؟....

please ANSWER ME

please ANSWER ME

please ANSWER ME

امروز مث معمولِ وبگردیام خوردم به یه رشته‏ی زنجیره‏وار وبلاگ از اون وبلاگایی که دلم می‏خواست من می داشتم...نوشته‏هاشو که خوندم از خودمو این درپیت که دلم به BLOG پسوندش خوشه بهم خورد...به منم میگن...
حیف که زشته و قول دادم به خودم حرفای بد نزنم وگرنه...بگذریم. نتیجه‏ی خجسته‏و میمون این وبگردی این شد که تا اطلاع ثانوی وبلاگ نویسی تعطیل. باید با خودم نشستی داشته باشم و تکلیفم رو با خودم روشن کنم.من کیم و قراره چه گلی بزنم به سر سهم خودم از زندگی و دنیام؟قرار نیس هرچی به دهنم و ذهنم رسید اینجا بذارم و گاهی هم مطلبی از یکی دیگه ...نه یا بلاخره من می‏فهمم کیم و چرا باید بنویسم و چه را باید بنویسم یا دیگه این وبلاگ آپ نمی‏شه...میدونم دل خیلیا برام تنگ می‏شه می‏دونم همه‏ی پارسی بلاگ ازم خواهش می‏کنن برگردم...اما نمی تونم باور کنید راه نداره...باید برم و خودمو پیدا کنم...

احساس می‏کنم که دلم را ربوده‏اند
زیرا که این حقیقت من نیست
بی درد زیستن و
بر خود گریستن...

اما بذارید اگه قراره این بشه پست آخرم  شعر بلند و زیبای شاملوی نازنین رو بذارم حسن ختام این تلاش ناموفق_ که می خواد به باقی تلاشهای ناموفق و بی‏حاصل این سی سال اضافه بشه...

ــ نه، که مرا گورستانی می‌خواهد!
(چنین گفت زمین).
و تو بی‌احساس ِ عمیق ِ سرشکسته‌گی
چه‌گونه از «تقدیر» سخن می‌گویی که جز بهانه‌ی تسلیم ِ بی‌همتان نیست؟
 آن افسون‌کار به تو می‌آموزد که عدالت از عشق والاتر است. 

شب و باران در ویرانه‌ها به گفت‌وگو بودند که باد دررسید،
میانه‌به‌هم‌زن و پُرهیاهو.
دیری نگذشت که خلاف در ایشان افتاد و غوغا بالا گرفت بر سراسر ِ
خاک، و به خاموشباش‌های پُرغریو ِ تُندر حرمت نگذاشتند.

...

بیاد سالِ دور ِ دور ِدور ِ81
________________________

وقتی گرفت نم نم باران دلم گرفت
پشت دریچه های پریشان دلم گرفت 
می خواستم بیاد تو بگریزم از اتاق
از رفتن به  گوشه‏ی ایوان دلم گرفت
در فکرکوچه بودم و بیرون زدم ولی
از ازدحام گنگ خیابان دلم گرفت
چون عابری که گم شده در رد پای خویش
در سایه‏ی ردیف درختان دلم گرفت
گفتم نگاه کن به شب خیس آسمان
چون بغض ابرهای زمستان دلم گرفت
با تو که بودم از توی تنها دلم شکست
بی تو ولی از اینهمه انسان دلم گرفت
چون چتر خیس سقف دلم چکه می‏کند
بر گرد از این همیشه‏ی باران دلم گرفت
                                                                                
                                                                                      حمیدرضا وطنخواه

امروز صبح موقع پیاده روی روی آسفالت خسته‏و کثیف خیابون یه پروانه‏ی مرده دیدم. برش داشتم گذاشتمش رو علفای میون جدول کنار پیاده رو ...با خودم گفتم حیف از زیباییش حیف از اونهمه رنگ ...حیف...اما راستی اگه من بمیرم کسی افسوس می خوره کسی جمله ای شبیه حیف توی دلش ممکنه ...  نه می‏دونم که ممکن نیست ممکن نیست...حیف اکسیژن...حیف ..